Jongen 16 jaar verdronken

Woensdagavond horen wij het verschikkelijke nieuws op de campus dat er een afrikaanse jongen van 16 jaar verdronken is in de zee waar wij ook altijd komen. De zee hier is erg ruig, en daarom zwemmen wij eigenlijk nooit dicht bij de pier, en gaan we naar Kelly's Beach, daar heb je lifeguards en is de zee iets minder ruig.
Uiteraad zien we regelmatig mensen die langs de pier gaan zwemmen, maar als je met je enkels in de zee gaat staan, val je al bijna om van de stroming. Ik reageerde niet verbaasd dat er een jongen verdronken was, na wat ik te horen had gekregen, was de jongen op schoolreisje met 30 andere kids en zijn er 3 in een stroming gekomen, waar deze jongen niet uit is gekomen. Die woensdagavond heb ik er niet meer bij stil gestaan of over na gedacht. Donderdagmiddag was het fantastisch weer, Marjolein en ik wilde maar al te graag naar het strand, en na lunch liepen we richting het strand. Daar aangekomen zagen we dat de pier compleet uitgestorven was, iets opvallends want daar zie je altijd wel vissers of toeristen. De zee was zo ongelooflijk strak, een strak blauwe zee een strak blauwe lucht, en een totaal uitgestorven strand, geen mens te bekennen in de omgeving. Op het moment dat Marjolein en ik richting zee liepen, hebben we het erover dat we een vreemd gevoel hebben om hier te liggen, daar er gister iemand verdronken is. Op het moment dat Marjolein tegen me zegt dat ze liever terug naar de campus wil, zie ik het lijk voor me op zo 3 meter afstand in de zee drijven. Ik geloofde niet wat ik zag, dacht dat ik me het verbeelde. Het lijk dreef weg onder een golf, en kwam weer onze richting uit, dit keer kon ik de jongen heel duidelijk zien. Ik wist niet wat ik moest doen, en vroeg aan marjolein of ze ook iets in de zee zag drijven, op het moment dat ik de reactie van Marjolein zag wist ik genoeg, mijn eerste reactie was overgeven, hem redden, of geen idee wat we wilde. We waren compleet in schok, samen keken we nog een keer naar de jongen en op dat moment hebben we alles bijelkaar geschreewd. Niemand hoorde ons, we stonden op een verlaten strand. Rennend naar de parkeerplaats kwamen er eindelijk mensen naar ons toe, we schreeuwden van alles, volgens mij in nederlands omdat we totaal de weg kwijt waren. De security mensen die de auto's in de gaten houden op de parkeerplaats hebben de jongen uit zee gehaald, ik kon niet meer naar de jongen toe. Ik had genoeg gezien, de jongen miste een groot stuk uit zijn been. Waarschijnlijk aangevallen door een haai, dat was het eerste wat iedereen dacht. Binnen 15 minuten was het strand vol met mensen, Marjolein en ik zijn opgevangen door locale mensen, de politie wilde wat informatie van ons weten. De jongen werd in folie verpakt. Marjolein en ik nog steeds in shock zijn richting campus gelopen, hoe we thuis zijn gekomen is echt apart, in Nederland zou je slachtofferhulp of in ieder geval een lift naar huis gekregen hebben. Hier de de bevolking wat meer gehard; een lijk zien is niks nieuws. Voor mij was het wel iets nieuws, ik had ooit mijn opa gezien maar om op zo manier een lijk te vinden is echt het ergste wat ik ooit meegemaakt heb. Als ik het beeld weer voor me zie hoe die jongen met golven naar ons toe kwam drijven wordt ik misselijk. Op de campus ben ik meteen opgevangen, en kan ik er met iedereen goed over praten. Marjolein en ik kunnen veel steun bij elkaar vinden daar we hetzelfde hebben meegemaakt. Vandaag zijn we voor het eerst weer naar de zee gegaan, een moeilijke dag, het geluid van de zee is eng, en voor ons voorlopig geen gesurf of erger nog op dit moment moet ik er niet aan denken op nog in de zee te zwemmen. De jongen was 16, en of hij nu door een haai is aangevallen, door de stroming is verdronken is nog onduidelijk. Het stuk been dat weg was kan ook door de vissen komen, die het opeten. Hij heeft tenslotte 25 uur in de zee gelegen. Het is verbasingwekkend dat de jongen op precies dezelfde plaats is aangespoeld waar hij verdronken is, in zo 80% van de gevallen zie je nooit meer een lichaam terug. Het is goed dat wij het lichaam gevonden hebben, voor zijn familie, zo heeft de jongen een plekje. Het idee dat je nooit zal weten waar het lichaam van je kind is is afschuwelijk en als wij 5 min. later waren geweest was het lichaam waarschijnlijk weer ergens in zee geweest, en opgegeten worden door haaien. Het idee dat hier haaien zitten, hebben we toch wat onderschat, de kust hier wordt ook wel haaienbaai genoemd, het moet hier vol zitten met haaien (zelfs de witte haai)Het is een fabeltje dat haaien niet dicht bij de kant komen, hier worden regelmatig haaien gezien door mensen die zwemmen, en meer regematig mensen aangevallen door haaien. Marjolein en ik gaan deze dagen dit voorval eerst verwerken, gelukkig gaat het ons vrij goed af. Alleen zijn is momenteel geen pretje, elke keer als we onze ogen sluiten zie we het beeld voor ons. Gelukkig hebben we hier genoeg afleiding en lieve mensen die ons goed helpen, en we waren er zelf verbaasd over hoe goed we dit voorval als positief beschouwen, stel dat een klein kind dit lijk had gevonden, die zou voor zijn leven lang getekend zijn, en bovendien wij waren ons ervan bewust dat deze jongen dood was, en hebben niet geprobeerd hem te redden (wat je eerste reactie zou zijn), dat zou heel wat heftiger zijn geweest. Ik hoop niet dat dit verhaal mensen teveel schrokt, maar voor mij is het belangrijk op het op te schrijven.

Plettenberg Bay

Donderdag 16 Maart tot maandag 20 Maart stond Plettenberg Bay op de agenda. Marjolein heeft vorig jaar al in Afrika rondgereisd met een gids, en dit weekend zouden wij een bezoekje brengen bij deze gids en haar man. De gids genaamd Gerda, begeleidt nederlanders door Afrika, en heeft een busreis voor ons geregeld vanaf Port-Elizabeth, iets wat hier ontzettend lastig is, omdat openbaar vervoer in Zuid-Afrika niet bestaat. Alleen rond Kaapstad en Johannesburg zal je enkele bussen tegenkomen, voor de rest is een auto in Z-Afrika noodzakelijk. Zodoende hadden Marjolein en ik het probleem hoe we in Port-Elizabeth moesten komen, na wat telefoontjes zouden we zo 400 rand per persoon moesten betalen voor een reis van 2 uurtjes. uiteindelijk kwamen we er al snel achter dat er veel jongens van de Airschool regelmatig naar P-E gingen, dus hebben we een goede deal kunnen sluiten tegen wat benzinegeld. In P-E aangekomen, zijn we eerst heerlijk gaan shoppen in Greenacke, een ontzettend grote winkelcentra in de grote stad P-E. Na wat geshopt te hebben, tijd voor eten (MC Donalds) en op zoek naar onze busmaatschappij, uiteraad doen ze in Afrika niet aan tijden, dus na 20 minuten te hebben gewacht kwam dan eindelijk onze bus. De busreis was lang en saai, inmiddels was het al donker dus kon niks meer zien, de reis deed me denken aan mijn busreis ooit naar Spanje.Eindelijk aangekomen in Plettenberg bay stond Gerda ons op te wachten, bij haar huis aagekomen, voelde Marjolein en ik ons meteen thuis- Gerda woont samen met Rob middenin Plettenberg Bay- een fantastisch uitzicht over het woud, en eindelijk weer eens het gevoel dat je ergens thuis bent. Voortdurend op een campus wonen is wel leuk, maar je hebt totaal geen privacy, dus ik had dit na die weken wel even nodig.
Toen we een glaasje drinken kregen, zagen we een schorpioen in het glas zitten, schrik, de schorpioen was niet dodelijk, maar als je een bijt zou krijgen zou je echt voor lange tijd ernstig ziek zijn, whaaaa enge beestjes hoor.
Na de lange reis waren Marjolein en ik uitgeput, na een nacht rust en een heerlijk ontbijt (sinds weken) hebben we met Rob en Gerda een boottocht gemaakt, Rob heeft een eigen bootje waar hij regelmatig mee gaat vissen op de rivier. Het weer was perfect, geen zon en niet warm, iets wat je in Z-Afrika echt waardeert als je het water op gaat. Na een lekker lunch en een fantastische boottrip, hebben we thuis een wijnfles opengemaakt, en tot laat in de nacht zitten kletsen over Z-Afrika. Erg interessant, Plettenberg Bay is een dorpje voor voor de goed bedeelde mensen onder ons, een ontzettende township is dicht bij het dorpje, het dorpje is alleen tijdens de zomer (december/january) druk en bewoond. Plettenberg Bay bestaat voor 80% uit vakantiewoningen, van voornamelijk mensen uit Johannesburg. Rob vertelde ons veel over afrika, en de mensen hier. Hij vertelde verschikkelijke dingen over de bevolking, vorig jaar was er een gat in het raam gemaakt in hun huis, en lag er overal bloed- wat blijkt is dat ouders, gaten maken in ramen en hun kinderen er dan doorheen duwen om te stelen, iets wat erg vaak misgaat. Om de huizen heen in Plettenberg Bay zit tralies, alles is beveiligd zelfs als we door de voordeur heen willen, moeten we eerst een langs een beveiligde deur lopen. Dat AIDS in Afrika een ontzettend groot probleem is was niet nieuw, maar het geloof dat AIDS geneest als je baby's en kinderen verkracht is werkelijk te ziek voor woorden, in Z-Afrika zal niemand het toegeven, maar in dit land gebeurd dit erg veel. Alcohol is nog een groter probleem in Afrika dan AIDS, door de uitzichtloze situatie van vele mensen is alcohol het enige genotsmiddel. Kinderen zijn al jong verslaafd, en soms niet eens aan alcohol maar onder de kinderen al veel lijmverslaafde; zij snuiven lijm, puur gif. Politiek gezien worden deze problemen allemaal ontkend; de huidige president ontkent zelfs het AIDS-probleem in Afrika, de getallen die we horen verschillen, soms hoor je 1 op de 2 mensen in een township, soms 1 op de 4. Een ding is zeker het aantal mensen met AIDS is enorm. Rob heeft onder zijn werknemers veel ziektegevallen meegemaakt, soms leven ze nog vrij lang en gaat het goed, soms krijgen ze TBC en is het snel einde verhaal. Een cultuurverschil tussen de blanke en donkere afrikanen is dat een blanke afrikaan in het openbaar zou vertellen dat hij of zij besmet is met HIV, een donkere afrikaan zou door eergevoel dit niet toegeven, iets wat het alleen maar moeilijker maakt om te bestrijden. Opvallend is dat veel Z-afrikanen op mijn school dit alles gewoon ontkennen, en niemand zou een persoon hebben gekent, met AIDS. Een grote onzin, net als dat er geen cijfers bekend zijn, de politiek wil geen cijfers hebben, zal ook nooit gebeuren, simpel;er niet genoeg werk is voor al de mensen, dus met AIDS lost dat probleem vanzelf op.
Zaterdag lekker met Gerda, Marjolein en naar het strand geweest, bruin worden. Een heerlijk dagje. Zondag was het weer niet goed, zo hebben we besloten om naar Knysna te gaan om te shoppen (alweer!) maar in Knysna was het weer verschikkelijk, dus zijn we doorgereden naar George. George ligt op de Garden Route, en heeft net een ontzettend groot winkelcentrum geopend; alles van marmer, luxe winkels etc. Heb de biographie van Nelson Mandela gekocht (moet je op z'n minst gelezen hebben als je in Z-Afrika bent. Die avond zijn we met Gerda en Rob mee uit eten geweest naar een Italiaans restaurant in Plettenberg Bay; een fantastisch uitzicht over zee. Daar hebben we met Gerda, Rob en vrienden heerlijk gegeten en gedronken. Om 12 uur was Marjolein jarig; 20 jaar geworden.
Maandag was onze laatste dag, en afscheid nemen was lastig, gelukkig gaan we ze zeker nog een keer zien in de 3,5 maand die we hier nog zullen doorbrengen. Ook zal ik met mijn ouders (die over een maandje mij komen opzoeken) langs Plettenberg Bay reizen, om dag te zeggen. Maandagavond hebben we marjoleins verjaardag goed gevierd. Dinsdag was Human Rights Day, dus hadden we (alweer) vrij.

Het terras van Rob en Gerda, met een fantastisch uitzicht op het woud. Aan de andere kant van het huis heb je uitzicht op de Indische Oceaan.

Het zicht op Plettenberg bay


De prachtige zonsondergang in Plett




De boot van Rob & Gerda, op het strandje hebben we heerlijk geluncht!


Marjolein and me!




Dit spoor gevonden op de wal, waarschijnlijk van een wilde kat


Lekker pilsje!




S'avonds heerlijk kletsen op het balkon, met lekker wijntje uiteraad


De township van Knysna


Vanaf deze brug kan je bungeejumpen, dit is de hoogste bungeejumpplaats ter wereld, de diepte is moeilijk op een foto vast te leggen, maar ik kan je verzekeren, dat mensen die daarvan af springen echt ziek zijn, ik was al misselijk toen ik op dit uitkijk-punt stond.


De boten vissen calamari (inktvis)

Surfing!!!

Zondagochtend om 8 uur ging de wekker, ik was al wakker geworden van de opkomende zon, en was vanuit mijn bed aan het genieten van het uitzicht over zee. Na een ontbijtje in de backpackerslodge, ben ik met een groepje van 5 (incl. Marjolein, waar ik overigens altijd mijn tijd mee doorbreng) richting het strand gegaan om onze surfsuites aan te trekken. Een surfleraar heeft ons opgevangen en na een korte theorieles op het strand met mij als levend voorbeeld (uhu), mochten we dan eingelijk de zee in. De golven in J'bay zijn onwijs groot (4e grootste van de wereld) en daar ik al wat ervaring had met hoge golfen in Phare de la Coubre, weet ik hoe heftig golven kunnen zijn. De eerste 3 golfen waren dan bij mij ook meteen mis, 1x flinke klap met mijn hoofd tegen de bodem gemaakt. Een paar keer halve minuut onder water gebleven. Soms maak je zo klap dat je niet meer weet welke kant je uitmoet om lucht te happen, en als je dan boven komt is er weer een nieuwe golf die je raakt. Na een aantal golfjes "gepakt" te hebben op het bord, stond ik al vrij snel op het bord. Ik had al ervaring met body boarding in Frankrijk, dus ik was al wat meer gewend aan de golfen dan de rest van de groep. Surfen is veel moeilijker dan je denkt, niet het surfen zelf maar de angst voor de zee is meestal reden nummer 1 waarom mensen stoppen met surfen. Om 10 uur werden de golfen steeds hoger, en nadat ik Marjolein in een van de hoogste golfen een flinke val zag maken schrok ik toch wel even. Gelukkig kwam ze goed terrecht, maar aan haar gezicht te zien was zij ook onwijs geschrokken van de kracht van de oceaan. De wind werd steeds heftiger en dus had ik een paar keer het bord tegen mijn hoofd gekregen. Toch heb ik nog zo 15 goede golven gepakt, en moet ik zeggen dat surfen echt een kick is, en dat het verslafend is. Na 2 uur surfen, was iedereen uitegeput, na even bijkomen, zijn we begonnen met onze terugreis naar Port-Alfred.

Jeffrey's Bay

Auto gehuurd, en zaterdagochtend met 5 personen richting Port-Elizabeth gereden, eindbestemming Jeffrey's bay, In Afrika bekend als J'bay of Home to the perfect wave. J'Bay is een van de bekendste surfplaatsen in de wereld. Surfers over de hele wereld komen naar dit plaatsje voor de perfecte golven. Na zo 2,5 uur rijden komen we aan in J'Bay, eerste indruk is Europees, de zee lijkt wat groener dan aan de Westkust, we zijn nu in de Sunhinecoast. De golven zijn fantastisch, mooi weer en overal in de zee zie je surfers wachten op de perfecte golf. In het stadje zie je ontzettend veel kledingwinkels uiteraad allemaal met surfkleding; Billabong, Roxy, RIPgirl, O'neill etc. Vooral Billabong is ontzettend populair in Z-Afrika. Na wat geshopt te hebben, zijn we op zoek gegaan naar het backpackershotel waar we die nacht zouden doorbrengen; Island Vibe. Island Vibe stond bovenop een heuvel, goed beveiligd (erg belangrijk hier in Afrika) en een fantastisch uitzicht over zee. We deelden een kamer met 10 personen, de backpackersplaats had een bar, en beschikte over surffacilities. De rest van de dag heb ik slapend op het strand doorgebracht. Zaterdagavond met een groep nederlanders uit eten geweest naar een Mexicaans restaurant, heb heerlijk Calamaris (inktvis) gegeten, mijn lievelingshapje sinds ik in Afrika ben. De mexicaan was ontzetten gezellig, lekker wijntje gedronken, alweer lekker gegeten (vrijdagavond het a la carte dinner). Na het eten het uitgaansleven onveilig maken, maar momenteel is het in Z-Afrika geen seizoen, dus was geen groot succes. Zondag stond er surfen op de planning. Zondagmiddag om uurtje of 5 weer op de campus veilig aangekomen, onderweg veel apen gezien, we hadden zelf bijna eentje onder de auto! Ook nog een struisvogel gezien, en met Jack Johnsen op de achtergrond is alleen al het rondrijden in Afrika al een fantastische ervaring.

Hier sta ik onder een banenenboom, heel grappig daar deze boom midden in het shopping centrum van J' bay staat!

Het uitzicht vanaf mijn bedje in de backpackerslodge, fantastisch he! Elke ochtend om 7 uur zie je er dolfijnen langszwemmen, helaas heb ik dat gemist.

Marjolein en ik op onze kamer, we deelde een kamer met 10 man.


Marjolein en ik genietend van een wijntje en heerlijk mexicaans eten.

A la carte dinner!

Afgelopen week nauwelijks tijd gehad om een berichtje te plaatsen. Heb een heerlijk weekje gehad, veel op het strand gelegen. Woensdag voor het eerst met 3 afrikaanse meiden naar hockey gegaan. Wel even wennen, geen kunstgras of goals, maar een grasveld, en paaltjes als goals. Port-Alfred is niet erg groot dus is er maar 1 hockeyteam, alle leeftijden, mannen en vrouwen. Ik ga met Marcha een afrikaanse medestudent meespelen in het team, met voor de rest 10 mannen. Gelukkig was de training niet erg heftig, want mijn conditie zal ik eerst wel weer even moeten opbouwen. Het veld waar ik op ga trainen in het enige sportveld in Port-Alfred en is vooral bekend om de cricketwedstrijden die er gespeeld worden, en natuurlijk de vele rugby wedstrijden. Rugby is ontzetten populair in Afrika, net als cricket. Voetbal leeft hier alleen onder de donkere bevolking, maar is niet groot in de westcape van Z-Afrika. Vrijdagavond hadden we bezoek uit Nederland, de directeur van de hotelschool kwam een kijkje nemen. Vrijdag avond was er voor al de studenten een a la carte avond op de campus. De eerste en 2e jaars hospitality studenten moesten hun praktijk doen, en gingen de studenten op de campus bedienen volgens de etiquette. Erg leuk idee, iedereen (oke bijna iedereen) had zich netjes aangekleed voor deze avond, we werden in groepjes van 6 verdeeld en kregen onze persoonlijke gastvrouw/gastheer voor die avond. Het was lang geleden dat ik echt goed eten had gehad, dus ik heb echt genoten van het eten, voor het eerst dat ik hier ben een lekker romige soup, kip met verse groenten, een heerlijk wijntje, en als toetje een irish coffee met Kahlua! Delicious! Voor mij als 3e jaars hospitality student (eigenlijk 2e jaars maar in Afrika 3e jaars) was het een goede ervaring te zien hoe ze hier ik Afrika bezig zijn met de praktijk, het verschil in etiquette's was vrij klein. Erin, onze gastvrouw maakte een paar kleine foutjes en was erg zenuwachtig maar deed het erg goed, als je het vergelijkt met mijn 1e dag werken in Hotel Wyswert. Ik ben erg blij dat ik mijn 3e jaars moduul praktijk hier in Afrika mag doen, daar de werkpressure in Afrika wel lager ligt dan in Nederland. De A la carte avond was een groot succes, I'm looking forward to the next dinner!

Church Township

Vannochtend vroeg ben ik met mijn kamergenootje Marjolein naar een kerkdienst geweest in de township. Dit was voor mij de eerste keer dat ik kennis maakte met de bevolking van de township. Het aanzicht van een township is erg kleurrijk, de huisjes en hutjes hebben alle kleuren van de regenboog. De piggen en kippen lopen door de straat, en heel veel spelende kinderen. uiteraad had ik me geen luxe kerk voorgesteld, maar bij het aanzicht van de kerk in de township schrok ik toch wel een klein beetje. We werden als VIP's ontvangen door de bevolking, allen kwamen ze om ons heen staan, om ons een handje te kunnen geven, de kinderen lachten verlegen, en iedereen wilde ons persoonlijk begeleider zijn. Het eerste uur van de kerkdienst bestond uit zang, echt fantastisch al die mensen konden stuk voor stuk fantastisch zingen, het leek meer een voorstelling van een gospelkoor dan een kerkdienst. Na de kerkdienst werden we door een vrouw apart genomen, en gingen we samen met een paar locale mensen onze ervaringen met de kerk uitwisselen. Er werden vragen gesteld over wat goed en fout is, en voor ons was het allemaal zo duidelijk, de afrikanen hadden vaak moeite met het onderscheid tussen goed en fout. Wij weten dat huiselijk geweld fout is, maar hier in de township is zoiets vrij normaal, dus moeilijk voor de bevolking om zoiets als fout te erkennen. Na dit gesprek, gingen we terug naar de kerk, voor deel 2. Ook dit keer veel zang, en een mooie preek van de priester. Het deed me denken aan de clip John Legend- used to love you, want deze priester stond zo actief zijn preek te houden, en zwaaide met handen en voeten om zijn bevolking in de township te overtuigen dat ze het ooit beter zouden krijgen. Een fantastische ervaring, en nadat de kerkdienst klaar was, en ik mijn camera pakte om een filmpje te maken, kwamen er steeds meer kinderen om me heen staan. Iedereen wilde op de foto en nog belangrijker wilde meteen het resultaat zien; een camera is daar een hele happening.

Barholomew Dias Cross

Once Upon a time....
Vroeger dacht men dat de zee het einde van de wereld was, en dat het de speelplaats was van dolfijnen, vissen, vogels en walvissen. De mens dacht dat de mens niet op zee kon overleven, en dat zou ook voor de toekomst het geval blijven. In de Zuid- en Westkust van Afrika dacht de bevolking er ook zo over, totdat ze in 1486 Barholomew Dias tegenkwamen. Bartholomew Dias ook wel Dias de Novaes genoemd, was een portugeese reiziger. In 1846 heeft hij 2000 km onbekende kust afgereisd, dit was de West- en Zuid-kust van Afrika. Op 3 plaatsen langs de kust heeft Bartholomew Dias een kruis geplaatst; de Dias crosses!
Enkele toerisme studenten hebben mij uitgenodigd om een wandeling te maken naar 1 van deze dias crosses, een wandeling langs het strand van 8 km. Het weer was redelijk, gelukkig niet te warm. Maar het was erg winderig, dus een heftig stukje lopen totdat we bij een heuvel aankwamen. Bovenop de heuvel stond het kruis, maar eerst nog een pittige wandeling naar boven. Boven aangekomen struikel ik bijna over iets heen, nadat ik me georienteerd had zag ik dat er om het gedenkteken mensen lagen te slapen. Ik was zojuist over eentje gestruikeld. Dit bleken bouwvakkers te zijn, die geschuild waren voor de wind, te wachten tot iemand ze ophaalde daar in de middle of nowhere. Boven op de heuvel hebben we heerlijk gegeten, en genoten van het prachtige uitzicht. De terugreis was iets minder prettig; we moesten recht tegen de harde wind inlopen en ik had natuurlijk mijn zonnebril vergeten, dus kreeg veel zand in mijn ogen. De middag eindigde voor mij dan ook bij de dokter; mijn oog was gezandstrand, en ik kon niks meer zien. Bij de dokter hebben ze mijn oog gewassen en kreeg ik een behandeling, inmiddels kan ik weer wat zien, maar het zal nog wel een paar dagen duren voordat het weer hersteld is.

Public Holiday

Het heeft eventjes geduurd, maar hier dan eindelijk weer een berichtje. Het internet in Afrika is niet zoals we in Nederland hebben, dus een paar dagen geen verbinding is hier heel normaal, helaas. Afgelopen weekend zijn ik en Marjolein op zoek gegaan naar mooie B&B's (Bed&Breakfast) in de omgeving van P-A. Niet alleen ter orientatie voor onze opleiding maar vooral omdat mijn ouders in April mij komen opzoeken en ik uiteraad een mooi plekje voor ze wil reserveren. Een erg leuke ervaring. Gisteren was het hier Public Holiday; heerlijk een dagje vrij, de Z-afrikaanse bevolking ging stemmen. Nadat het surfen weer uitgesteld was omdat de wind te heftig was, heb ik besloten om een dagje heerlijk op het strand door te brengen (ik doe hier niks anders:P) Uiteraad moest ik ook bezig met school, dus tijdens de lunch had ik een interview met de manager van het bedrijf waar ik een strategisch planning voor moet schrijven, eerder dacht ik dat mijn engels wel vrij goed was, maar hier kwam ik eral snel achter dat het voortdurend engels spreken vrij lastig is, niet zozeer een normaal gesprek, maar een interview doen in business language viel me wel tegen. Dit weekend staat er veel op de planning, morgenvroeg gaan we dan eindelijk surfen, morgenmiddag staat er een wandeling op de agenda in Bartholomew Dias, en voor zaterdag ga ik en een aantal studenten een auto huren, en richting Port Elizabeth rijden. Dinsdagavond hebben we nog een leuk feestje gehad in een plaatselijke backpackerslodge, ze doen hier aan erg leuke upselling technieken; shotjes serveren en doen alsof het een extra service is van de lodge en op het eind van de avond een rekening van 150 rand onder je neus schuiven (jaja die ga ik ook vaker proberen). Met z'n allen in een bakkie (open auto waar iedereen achterin zit) zijn we gedropt in de plaatselijke pub van P-A, waar ik bij binnenkomst een fles champagne in mijn handen kreeg gedrukt! Dat noem ik pas service! Anyway, we zouden de volgende ochtend gaan golfen om half 8, maar ik geloof niet dat iemand dat gered heeft.