Jongen 16 jaar verdronken

Woensdagavond horen wij het verschikkelijke nieuws op de campus dat er een afrikaanse jongen van 16 jaar verdronken is in de zee waar wij ook altijd komen. De zee hier is erg ruig, en daarom zwemmen wij eigenlijk nooit dicht bij de pier, en gaan we naar Kelly's Beach, daar heb je lifeguards en is de zee iets minder ruig.
Uiteraad zien we regelmatig mensen die langs de pier gaan zwemmen, maar als je met je enkels in de zee gaat staan, val je al bijna om van de stroming. Ik reageerde niet verbaasd dat er een jongen verdronken was, na wat ik te horen had gekregen, was de jongen op schoolreisje met 30 andere kids en zijn er 3 in een stroming gekomen, waar deze jongen niet uit is gekomen. Die woensdagavond heb ik er niet meer bij stil gestaan of over na gedacht. Donderdagmiddag was het fantastisch weer, Marjolein en ik wilde maar al te graag naar het strand, en na lunch liepen we richting het strand. Daar aangekomen zagen we dat de pier compleet uitgestorven was, iets opvallends want daar zie je altijd wel vissers of toeristen. De zee was zo ongelooflijk strak, een strak blauwe zee een strak blauwe lucht, en een totaal uitgestorven strand, geen mens te bekennen in de omgeving. Op het moment dat Marjolein en ik richting zee liepen, hebben we het erover dat we een vreemd gevoel hebben om hier te liggen, daar er gister iemand verdronken is. Op het moment dat Marjolein tegen me zegt dat ze liever terug naar de campus wil, zie ik het lijk voor me op zo 3 meter afstand in de zee drijven. Ik geloofde niet wat ik zag, dacht dat ik me het verbeelde. Het lijk dreef weg onder een golf, en kwam weer onze richting uit, dit keer kon ik de jongen heel duidelijk zien. Ik wist niet wat ik moest doen, en vroeg aan marjolein of ze ook iets in de zee zag drijven, op het moment dat ik de reactie van Marjolein zag wist ik genoeg, mijn eerste reactie was overgeven, hem redden, of geen idee wat we wilde. We waren compleet in schok, samen keken we nog een keer naar de jongen en op dat moment hebben we alles bijelkaar geschreewd. Niemand hoorde ons, we stonden op een verlaten strand. Rennend naar de parkeerplaats kwamen er eindelijk mensen naar ons toe, we schreeuwden van alles, volgens mij in nederlands omdat we totaal de weg kwijt waren. De security mensen die de auto's in de gaten houden op de parkeerplaats hebben de jongen uit zee gehaald, ik kon niet meer naar de jongen toe. Ik had genoeg gezien, de jongen miste een groot stuk uit zijn been. Waarschijnlijk aangevallen door een haai, dat was het eerste wat iedereen dacht. Binnen 15 minuten was het strand vol met mensen, Marjolein en ik zijn opgevangen door locale mensen, de politie wilde wat informatie van ons weten. De jongen werd in folie verpakt. Marjolein en ik nog steeds in shock zijn richting campus gelopen, hoe we thuis zijn gekomen is echt apart, in Nederland zou je slachtofferhulp of in ieder geval een lift naar huis gekregen hebben. Hier de de bevolking wat meer gehard; een lijk zien is niks nieuws. Voor mij was het wel iets nieuws, ik had ooit mijn opa gezien maar om op zo manier een lijk te vinden is echt het ergste wat ik ooit meegemaakt heb. Als ik het beeld weer voor me zie hoe die jongen met golven naar ons toe kwam drijven wordt ik misselijk. Op de campus ben ik meteen opgevangen, en kan ik er met iedereen goed over praten. Marjolein en ik kunnen veel steun bij elkaar vinden daar we hetzelfde hebben meegemaakt. Vandaag zijn we voor het eerst weer naar de zee gegaan, een moeilijke dag, het geluid van de zee is eng, en voor ons voorlopig geen gesurf of erger nog op dit moment moet ik er niet aan denken op nog in de zee te zwemmen. De jongen was 16, en of hij nu door een haai is aangevallen, door de stroming is verdronken is nog onduidelijk. Het stuk been dat weg was kan ook door de vissen komen, die het opeten. Hij heeft tenslotte 25 uur in de zee gelegen. Het is verbasingwekkend dat de jongen op precies dezelfde plaats is aangespoeld waar hij verdronken is, in zo 80% van de gevallen zie je nooit meer een lichaam terug. Het is goed dat wij het lichaam gevonden hebben, voor zijn familie, zo heeft de jongen een plekje. Het idee dat je nooit zal weten waar het lichaam van je kind is is afschuwelijk en als wij 5 min. later waren geweest was het lichaam waarschijnlijk weer ergens in zee geweest, en opgegeten worden door haaien. Het idee dat hier haaien zitten, hebben we toch wat onderschat, de kust hier wordt ook wel haaienbaai genoemd, het moet hier vol zitten met haaien (zelfs de witte haai)Het is een fabeltje dat haaien niet dicht bij de kant komen, hier worden regelmatig haaien gezien door mensen die zwemmen, en meer regematig mensen aangevallen door haaien. Marjolein en ik gaan deze dagen dit voorval eerst verwerken, gelukkig gaat het ons vrij goed af. Alleen zijn is momenteel geen pretje, elke keer als we onze ogen sluiten zie we het beeld voor ons. Gelukkig hebben we hier genoeg afleiding en lieve mensen die ons goed helpen, en we waren er zelf verbaasd over hoe goed we dit voorval als positief beschouwen, stel dat een klein kind dit lijk had gevonden, die zou voor zijn leven lang getekend zijn, en bovendien wij waren ons ervan bewust dat deze jongen dood was, en hebben niet geprobeerd hem te redden (wat je eerste reactie zou zijn), dat zou heel wat heftiger zijn geweest. Ik hoop niet dat dit verhaal mensen teveel schrokt, maar voor mij is het belangrijk op het op te schrijven.